မိိတ္ေဆြသုံးဦးစာမူပိုင္ရွင္
မႏၲေလးတိိုင္းေဒသႀကီး ေတာင္သာၿမိဳ႕နယ္အတြင္းက လက္ပံံေတာ (လက္ပေဒါ) ဟု အမည္တြင္သည့္ မထင္မရွား ေက်းရြာကေလးတြင္ စတုတၳတန္း သင္ၾကားဖူးသည့္ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားတိုင္း၏ ေက်းဇူးရွင္ ဆရာမႀကီးတစ္ဦးရွိသည္။ဘြဲ႕ရသူ၊ ဘြဲ႕မရသူ၊ တကၠသိိုလ္ဝင္တန္း ေအာင္ျမင္သူ၊ မေအာင္ျမင္သူ အားလုံး အပါအဝင္ မူလတန္းအဆင့္ သင္ယူခဲ့သူတိိုင္းအတြက္ ဆရာမႀကီး၏ ေက်းဇူးက မကင္းေပ။ သူ႔ကို အေမ ဆရာမႀကီးဟု လက္ပံေတာရြာ ေဒသခံတို႔က ေခၚဆိုၾကသည္။စတုတၳတန္း ျမန္မာစာ ျပ႒ာန္းစာအုပ္ကို လွန္လိိုက္လၽွင္ ပထမဆုံး ေတြ႕ျမင္ရမည့္ သင္ခန္းစာမွာ “မိတ္ေဆြ သုံးဦး”ဟု အမည္ရသည့္ ညီညြတ္ျခင္း အက်ိဳးၿပ ပုံပမာျဖစ္သည္။ ထိုမိတ္ေဆြ သုံးဦး၏ပိုင္ရွင္က ဆရာမ ေဒၚညြန႔္တင္။
“စတုတၳတန္း ျမန္မာစာသင္ရိုး ေျပာင္းမွာမိို႔လို႔တဲ့။ မူလတန္းဆရာေလာင္း ဆရာမေလာင္းေတြ တစ္ေယာက္ တစ္ပုဒ္ ေရးလိုက္ပါတဲ့။ အဲလို လာေျပာတာေပါ့ေနာ္။ ေခါင္းစဥ္ မေပးပါဘူး။ ကိုယ္စြမ္းေဆာင္နိုင္တာ ေရးတဲ့”ဟု ဆရာမႀကီး ေဒၚညြန႔္တင္က သူသိမ္းဆည္းထားသည့္ စာရြက္စာတမ္း အေဟာင္းႏြမ္းမ်ားကို တစ္ရြက္ခ်င္း လွန္ေလွာရင္း ျပန္ေျပာင္း ေျပာဆိုေနသည္။၁၉၆၅-၁၉၆၆ ခုႏွစ္တြင္ အသက္ သုံးဆယ္အရြယ္ မညြန႔္တင္သည္ မူလတန္းၿပ ေက်ာင္းဆရာမဘဝျဖင့္ မိိတၳီလာ ဆရာအတတ္သင္ သိပၸံတြင္ သင္တန္း တက္ေနခိုက္ ျမန္မာဖတ္စာသစ္ ျပဳစုေရးအဖြဲ႕က သင္တန္းေက်ာင္းသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။
ထိုအဖြဲ႕က လာေရာက္ျခင္း အေၾကာင္းကိိုရွင္းျပကာ သင္တန္းသူ သင္တန္းသားမ်ားကိို တစ္ဦးလၽွင္ တစ္ပုဒ္ႏႈန္း ေရးသား ေပးပို႔ၾကရန္ တိုက္တြန္းခဲ့သည္။ ထိုျမန္မာဖတ္စာသစ္ ျပဳစုေရးအဖြဲ႕ကို ပညာေရး အထူးအရာရွိ ဦးသံဗ်င္ႏွင့္ ဦးဘလွေအာင္တို႔က ဦးေဆာင္ခဲ့ၾကသည္။ထိုအခ်ိန္က ျမန္မာနိိုင္ငံတြင္ မိိတၳီလာ ဆရာအတတ္သင္သိပၸံ အပါအဝင္ သင္တန္းေက်ာင္း ရွစ္ေက်ာင္းရွိသည္။ ထိုေက်ာင္းမ်ား အားလုံးသို႔ ျမန္မာဖတ္စာသစ္ ျပဳစုေရးအဖြဲ႕က လွည့္လည္ကာ မူလတန္းဆရာ ဆရာမမ်ားကို တိုက္တြန္း ႏွိုးေဆာ္မႈမ်ား ျပဳခဲ့သည္။စတုတၳတန္း သင္ရိုးေျပာင္းမည္ျဖစ္၍ သင္ခန္းစာ အသစ္မ်ား ရရွိနိုင္ရန္ ဆရာ ဆရာမမ်ားထံ ကြင္းဆင္း တိုက္တြန္းျခင္း ျဖစ္ၿပီး စာမူမ်ားကို သင္တန္းေက်ာင္းရွိ ျမန္မာစာ ကထိကမ်ားထံ အပ္ႏွံၾကရမည္ ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္လည္း မညြန႔္တင္္ အပါအဝင္ သင္တန္းသူ သင္တန္းသား အားလုံးမွာ “ေအာ္၊ ပညာရွိႀကီးေတြ၊ သူတို႔ လုပ္ခ်င္ရင္ အလြယ္ေလးပဲ။ တို႔လို သာမည ပုဂၢိဳလ္ေလးေတြ ေရးတာေတြ အသုံးလည္း ခ်မွာ မဟုတ္ပါဘူး”ဟု ေတြးေတာမိၾက၍ မည္သူမၽွ မေရးခဲ့ၾက။သို႔ေသာ္ သင္တန္းမွ ျမန္မာစာ ကထိကမ်ားက ေနာက္သုံးရက္ၾကာလၽွင္္ စာမူအပ္လၽွင္အပ္၊ မအပ္လၽွင္ အိပ္ရာလိပ္ ျပင္ထားဟု ရာဇသံျပဳမွ ေက်ာင္းထုတ္ခံရမည္ကို ေၾကာက္၍ စဥ္းစားကာ ေရးၾကရေၾကာင္း ဆရာမႀကီး ေဒၚညြန႔္တင္က အရယ္စြက္၍ ေျပာျပသည္။ထိုအခ်ိန္က မညြန႔္တင္မွာ ၿမိဳ႕ႀကီး ျပႀကီးသိို႔ အေရာက္အေပါက္ မရွိ။ စည္းလုံးျခင္း၊ ညီညြတ္ျခင္း၊ အနစ္နာခံျခင္း၊ ကူညီရိုင္းပင္းျခင္း စသည္တို႔၏ အက်ိဳးရလဒ္တို႔ကို ဇိနတၱ ပကာသနီတို႔၊ ဓမၼပဒတို႔ ဖတ္ရႈသည့္ ဖခင္ျဖစ္သူ၏ ေျပာဆိုမႈမ်ားေၾကာင့္ နားရည္ဝေနေသာ္လည္း ျပင္ပ ဗဟုသုတမရွိ။
ေတာသူ ေတာင္သား ျဖစ္ေသာ္လည္း ငွက္ေပ်ာသီး ဘယ္လိုျဖစ္၊ ထန္းပင္ ဘယ္လိုႀကီး စသည္တို႔ကိုပင္ မသိရွိခဲ့ေပ။ထိုေခတ္က အုပ္ခ်ဳပ္သည့္ အစိုးရအေနႏွင့္ ေမြးျမဴေရးကို ဦးစားေပးေနသည့္ အခ်ိန္ကာလ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ မညြန႔္တင္တို႔၏ မိဘဘိုးဘြား ဘႀကီး ဘေလးတို႔ အားလုံးမွာ ေမြးျမဴေရးကို မလုပ္ၾက။ငရဲကို ေၾကာက္၍လည္းေကာင္း၊ ဘုရားေဟာၾကားေသာ မေရာင္းအပ္သည့္ ကုန္ပစၥည္း ငါးပါးတြင္ ပါဝင္၍လည္းေကာင္း ေမြးျမဴျခင္း မျပဳၾကသျဖင့္ ထိုအရာမ်ားႏွင့္ မညြန႔္တင္ မရင္းႏွီးခဲ့။“ေက်းလက္ေတြမွာ ဆိတ္၊ ဝက္၊ ၾကက္ေတြ ေမြးေနၾကတာ။ သူတို႔ေတြလည္း အာ႐ုံ မထားလို႔ မေရးတတ္ဘူး။ ဝက္ကို ဝက္မွန္းေတာ့ သိတာေပါ့။ စာတစ္ေစာင္ ေပတစ္ဖြဲ႕ ျဖစ္ေအာင္ ေရးရဦးမွာေလ။
အဲေတာ့ ဒီဥစၥာေလး (မိတ္ေဆြ သုံးဦးအေၾကာင္း) ကေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ကူညီတာေလး၊ ညီညြတ္တာေလးပဲ။ ညီညြတ္မႈ ဆိုတာေလးေတာ့ အသုံးက်မယ္ ထင္ပါတယ္လို႔ အေမက စိတ္ကူးၿပီးေတာ့ ေရးလိုက္တာ”ဟု ထိုစာမူေလး ေရးခဲ့စဥ္က အေျခအေနကို မွတ္မွတ္ရရ ေျပာျပေနသည္။စာေရးနည္းတြင္ နိဒါန္း၊ စာကိုယ္ႏွင့္ နိဂုံးဟူ၍ ရွိသည္။ နိဒါန္းကို ဘယ္လိုထား၊ စာကိုယ္ ခပ္မ်ားမ်ား၊ နိဂုံးပိုင္း နည္းနည္းတို စသျဖင့္ သင္ခဲ့ဖူးသည္တို႔ကို မညြန႔္တင္ မွတ္ထားသည္။ ယင္းအျပင္ စာေရးေနသည့္ အခ်ိန္တြင္လည္းထိိုဇာတ္ေၾကာင္းကို ဆရာေတာ္မ်ား တရားေဟာသည္ကို နားၾကားရသကဲ့သို႔ ၾကားေယာင္ေနမိၿပီး နိဒါန္း၊ စာကိုယ္၊ နိဂုံး သုံးပါးလုံး က်ိဳးေၾကာင္း ညီညြတ္ေစရန္၊ အထားအသို မွန္ကန္ေစရန္ ေသခ်ာစဥ္းစား၍ ေရးလိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ မိတ္ေဆြသုံးဦးဟု ေခါင္းစဥ္ ေပးလိုက္ေလသည္။
ေရးၿပီးေသာအခါ ျမန္မာစာ ကထိက ဆရာဦးေအာင္ထံ အပ္ႏွံလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္က်မွ မညြန႔္တင္တို႔ သင္တန္းသူ သင္တန္းသားမ်ားမွာ တာဝန္တစ္ခု ၿပီးေျမာက္သည္ဟု ခံစားရကာ လူေကာ စိတ္ပါ ေပါ့ပါးသြားေတာ့သည္။“ကိုယ့္တာဝန္ ၿပီးၿပီေလ။ တာဝန္က်လို႔ ေရးတာေလ။ ေရးလို႔ ၿပီးသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ အပ္ၿပီးေတာ့ အေမတို႔က အာ႐ုံထဲမယ္ ဒီလို ေရြးလိမ့္မယ္လို႔လည္း ထင္မေနေတာ့ဘူး။ တာဝန္ေက်ၿပီးၿပီေပါ့ေနာ့”ဟု အေၾကာင္း တိုက္ဆိုင္၍ ေရးခဲ့ရေသာ္လည္း သင္ရိုးတြင္ပါမည္၊ အေရြးခ်ယ္ ခံရမည္ဟု ေမၽွာ္လင့္ မထားပုံကို ေျပာျပသည္။
ေရးထားသည့္ စာမူကို တာဝန္ရွိသူမ်ားဘက္က မျပင္ဆင္ရေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ စာေရးစဥ္ကတည္းကပင္ ကေလးႏွင့္လည္း ေလ်ာ္ညီေစရန္၊ မတိုလြန္း မရွည္လြန္း ျဖစ္ေစရန္ စဥ္းစား စိတ္ကူးခဲ့ရသည္။မိတ္ေဆြသုံးဦး ဇာတ္လမ္းမွာ အားလုံး သိၾကၿပီးသည့္အတိုင္း မိတ္ေဆြ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ကူညီၾကသည့္ ဇာတ္လမ္းျဖစ္သည္။ သမင္ေလးက ေက်ာ့ကြင္းတြင္ မိ၊ လိပ္က ေက်ာ့ကြင္းကိုျဖတ္ကာ ေခါက္ရွာငွက္က မုဆိုးႀကီး ခရီးဖင့္ေစရန္ မ်က္ႏွာကို ေတာင္ပံျဖင့္ ရိုက္ရိုက္ေပးသည္။ခ်စ္ခင္သည့္ မိတ္ေဆြသုံးဦးတို႔ အေၾကာင္းကို ဦးတည္၍ ေရးသားခဲ့ၿပီး ညီညြတ္မႈ အေၾကာင္းျဖစ္၍ ဖတ္ရႈသူတို႔ လိမၼာေစရန္၊ အသုံးက်ေစရန္အတြက္ စိတ္ကူးမိသည္၊ တိုင္းျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္သည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားမွလည္း သေဘာ က်လိမ့္မည္ဟု ခံယူသည္ဟု စာေရးစဥ္က ခံစားခ်က္ကို ေျပာျပသည္။
သင္တန္းေဖာ္မ်ားတြင္ မည္သူတို႔ အေရြးခ်ယ္ ခံရသည္ကိုေတာ့ မသိ။ သင္တန္းၿပီး သုံးႏွစ္ခန႔္အၾကာ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္တြင္မွ ဉာဏ္ပူေဇာ္ခ ခ်ီးျမႇင့္စရာ ရွိေနပါသည္ဟုဆိုကာ ေတာင္သာ စာတိုက္မွတစ္ဆင့္ ဆုခ်သည့္ပိုက္ဆံကို လႊဲေပးခံရသည္။ ခ်ီးျမႇင့္ေငြ ၁၂၄ က်ပ္ ၄၅ ျပားျဖစ္ၿပီး ေငြလႊဲခ ျပားေလးဆယ္ ႏႈတ္ယူထားသျဖင့္ ၁၂၄ က်ပ္ ငါးျပား ရရွိခဲ့သည္။“အေမ့လို ဝလုံးတန္းတတ္တဲ့ မူလတန္း ဆရာမေလးကို လူႀကီးမင္းလို႔ ေရးထားတယ္ေကာ၊ (ျမန္မာနိုင္ငံ ပညာေရး ညႊန္ၾကားေရးဝန္႐ုံးမွ ဉာဏ္ပူေဇာ္ခ ေပးပို႔ေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားသည့္စာတြင္ ေရးသားထားသည္။) အေမတို႔က မာန္လည္း မတက္ပါဘူး။ ကိုယ္လည္း ဘယ္ေလာက္ တတ္တာမွတ္လို႔ေနာ့။ လူႀကီးမင္း ပို႔လိုက္တဲ့စာမူကို ေတြ႕ရပါသျဖင့္လို႔ ပါတယ္ေလ။
ကုသိုလ္ေတြရၿပီဆိုၿပီး ဝမ္းသာသလို မွတ္တမ္း တင္ခံရလို႔ ဝမ္းသာတာေပါ့”ဟု လူႀကီးမင္းဟု ေခၚဆိိုခံရသျဖင့္ အံ့ဩဝမ္းသာခံရပုံကို ေျပာျပသည္။ဆရာမေလး မညြန႔္တင္သည္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ငရဲကို ေၾကာက္သည္။ ဘာသာေရးကိုလည္း ၾကားဖူးနားဝရွိသျဖင့္ ဆရာအတတ္သင္ သင္တန္းေက်ာင္း ရွစ္ေက်ာင္းမွ သင္တန္းသူ သင္တန္းသားမ်ား ေရးသားသည့္ စာမူမ်ားအထဲမွ သူေရးသည့္စာမူ အေရြးခ်ယ္ခံရၿပီး ဆုေငြမ်ား ခ်ီးျမႇင့္ခံရေသာအခါ ကုသိုလ္မ်ားရၿပီဟု ေတြးေတာကာ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရသည္။“ဗမာတစ္ျပည္လုံးမွာရွိတဲ့ စတုတၳတန္း ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား အေရအတြက္ အမ်ားႀကီး ရွိေပမယ့္လို႔ တစ္ေယာက္တည္း မွတ္ဦးေတာ့ ကုသိုလ္ေတြ မ်ားပါတယ္။ ကုသိုလ္ကိုပဲ ဦးတည္ၿပီးေတာ့ အေမက ဝမ္းသာတယ္”ဟု ေျပာဆိုသည္။
ထိုမၽွမကေသး။ ထိုရရွိသည့္ ဆုေငြ ကို ဖခင္ျဖစ္သူ ဘုရားတည္ရာတြင္လည္း ထည့္ဝင္လႉဒါန္းခဲ့ေသးသည္ဟု ဂုဏ္ယူ စြာ ေျပာဆိိုရင္း ကုသိုလ္မၽွေဝခဲ့သည္။မိတ္ေဆြ သုံးဦးပိုင္ရွင္မွာ ဆရာမ ေဒၚညြန႔္တင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း မူလဇာစ္ျမစ္က ဘုရားေဟာ နိပါတ္ေတာ္ျဖစ္သည္။ ယင္းအေၾကာင္းမ်ားကို ဖခင္ျဖစ္သူ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ၾကားဖူးခဲ့ရာမွ ျပန္လည္ ေရးသားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ထိုနိပါတ္ေတာ္အရ သမင္မွာ ဘုရားေလာင္း၊ မုဆိုးမွာ ေဒဝဒတ္ေလာင္း၊ ေခါက္ရွာငွက္ႏွင့္ လိပ္တို႔မွာ ညီေတာ္အာနႏၵာႏွင့္ ရွင္သာရိ ပုတၱရာေလာင္းတို႔ ျဖစ္ၾကေသာ္လည္း မည္သူက ငွက္၊ မည္သူက လိပ္ဆိုသည္ကို ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ဟု ဆိုသည္။
မိတ္ေဆြသုံးဦးသည္ ေဒၚညြန႔္တင္၏ ပထမဆုံးႏွင့္ ေနာက္ဆုံး စာမူျဖစ္သည္။ ထိိုတစ္ပုဒ္ကို မျဖစ္မေန ေရးခဲ့ရသည္မွ လြဲ၍ အျခား ဘာမၽွမေရးခဲ့ဖူး။ သိို႔ေသာ္ ဖတ္ရႈမိေသာ စာအုပ္မ်ားထဲမွ ေကာင္းနိုးရာရာမ်ားကိုေတြ႕လၽွင္ ဗလာစာအုပ္တြင္ ကူးယူထားတတ္သည္။ ပင္စင္ထုတ္ခ်ိန္ ေတာင္သာၿမိဳ႕သို႔ တက္ေသာအခါ မိတၱဴ ကူးယူ၍ နီးစပ္ရာတို႔ကို ကုသိုလ္ျဖစ္ ေဝငွတတ္သည္။မိိတ္ေဆြသုံးဦးပိုင္ရွင္ ဆရာမႀကီး ေဒၚညြန႔္တင္ကို ၁၉၃၇ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၂၅ ရက္ (၁၂၉၇ နယုန္လဆုတ္ ၁၀ ရက္)အဂၤါေန႔တြင္ မလွိုင္ၿမိဳ႕နယ္ ပန္းအိုင္ရြာ၌ အဖ ဦးပတ္လည္ (ခုံသမာဓိမင္း၊ အမိန႔္ေတာ္ရေရွ႕ေန) ႏွင့္ အမိေဒၚမယ္ႏြဲ႕တို႔က ေမြးဖြားခဲ့ၿပီး ၁၈ ႏွစ္ကြာသည့္ ေဒၚထြန္းဟုေခၚေသာ ေမြးခ်င္း အစ္မတစ္ဦးရွိသည္။
ငယ္ရြယ္စဥ္က မိဘမ်ား စီးပြားေရး အဆင္ေျပေသာ္လည္း ဒုတိယကမၻာစစ္ႏွင့္ ၾကဳံေတြ႕ရၿပီး စစ္ေဘးေရွာင္ရင္း လက္ပံေတာရြာသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ၾကသည္။ အသက္ ရွစ္ႏွစ္အရြယ္အေရာက္ လက္ပံေတာရြာႏွင့္ ကပ္လ်က္ရွိ မန္က်ည္းကုန္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတြင္ စတင္ ပညာသင္ၾကားခဲ့ရၿပီး မဂၤလာ စာေမးပြဲကို ေအာင္ျမင္သျဖင့္ မန္က်ည္းကုန္းဂိုဏ္းေထာက္ ဆရာေတာ္ ပညာေရးအဖြဲ႕ဟု ပါရွိသည့္ ေငြဒဂၤါးဆုတံဆိပ္ကို ရရွိခဲ့သည္။
“ေျပာရဦးမယ္။ အေမက ဉာဏ္ေကာင္းသတဲ့။ အလယ္တန္း၊ ရွစ္တန္းထိိ ေနခဲ့ရတာကိုး။ ျမန္မာစာ စစ္ၿပီးလို႔၊ စာစီစာကုံး စစ္ၿပီးရင္ အေမက ဆရာ့ခုံေပၚ၊ စားပြဲေပၚ တက္ရတယ္။ ေအာက္က လက္ခုပ္တီးရတဲ့ေခတ္။ ျမန္မာစာခ်ိန္ရယ္၊ ပုံဆြဲရယ္၊ သခၤ်ာရယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ အေမက စားပြဲေပၚတက္တက္ ရပ္ေနရတာ”ဟု ငယ္စဥ္က အေျခအေနကို တမ္းတမ္းတတ ေျပာျပေနေသးသည္။
အသက် ၁၂ ႏွစ်တွင် မူလတန်း ေအာင်မြင်ပြီး နိုင်ငံေရး အခြေအနေအရ ခုနစ်ႏွစ်ခန်႕ စာေပ မသင်ကြားရဘဲ အသက် ၁၉ ႏွစ်အရွယ်တွင်မွ ပဥ္စမတန်းကို သင်ကြားရသည်။ အတန်းပညာ အဋ္ဌမတန်းထိ ဖြစ်သည်။ ၁၉၅၇ ခုႏွစ် စက်တင်ဘာလ ၂၇ ရက်တွင် မလွိုင်မြိဳ႕နယ် ကူနီေၾကးရွာတွင် မူလတန်းပြအဖြစ် စတင် လုပ်ကိုင်ခဲ့ပြီးေနာက် ေႏွာကန်ရွာသို႔ အေပြာင်းကျခဲ့ကာ အသက် ၂၅ ႏွစ်အေရာက်တွင် ႐ုံးစည်ကြီး (႐ုံးဇင်ကြီး) ရွာ စာတိုက်ခွဲမႉး ဦးေအာင်ႏွင်႕ အိမ်ေထာင်ကႁပြီး သားကိုးဦး၊ သမီးတစ်ဦး ေမွးဖွားခဲ့သည်။အသက် ၆၀ တွင် ပညာေရးဝန်ထမ်းအဖြစ်မွ သက်ပြည်႕ပင်စင် ယူခဲ့ပြီး ပင်စင်လစာ ခုနစ်ေသာင်းေၾကာ် (ကျပ် ၇၄,၈၆၀) ရရွိသည်။ လက်ရွိ လက်ပံေတာရွာတွင် သမီးကြီးဖြစ်သူ မကြည်လွိုင်ႏွင်႕ မြေစိုက်အိမ်ေလးတွင် အတူနေထိုင်ရင်း တရားဘာဝနာ ပွားျမားလၾက်ရွိသည်။
ဆရာမႀကီး ေဒၚညြန႔္တင္၏ဘဝတြင္ ငယ္စဥ္က မဂၤလာ စာေမးပြဲေအာင္သျဖင့္ ရခဲ့သည့္ ေငြဒဂၤါးဆု၊ မိတ္ေဆြသုံးဦး စာမူေၾကာင့္ ရရွိခဲ့သည့္ ခ်ီးျမႇင့္ေငြတို႔အျပင္ နိုင္ငံေတာ္ ေအးခ်မ္းသာယာေရးႏွင့္ ဖြံ့ၿဖိဳးေရးေကာင္စီ လက္ထက္တြင္ ၾကယ္တံဆိပ္ ဝန္ထမ္းေကာင္းဆုကိုလည္း ရရွိခဲ့ဖူးေသးသည္။အေမ ဆရာမႀကီးဟု ခ်စ္စနိုးေခၚတတ္ၾကသည့္ ဆရာမႀကီး ေဒၚညြန႔္တင္သည္ လက္ရွိတြင္ အသက္ ၈၂ ႏွစ္ရွိေနၿပီျဖစ္သည္။ အသက္ ၃၀ အရြယ္က ေရးသားခဲ့သည့္ မိတ္ေဆြသုံးဦး၏ သက္တမ္းပင္လၽွင္ ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ခန႔္ရွိေနၿပီ။ ထိုႏွစ္ငါးဆယ္အတြင္း မိတ္ေဆြသုံးဦးကို ေလ့လာသင္ယူကာ ပညာရင္နို႔ ေသာက္စို႔ခဲ့ဖူးသည့္ တပည့္သားသမီးတို႔မွာ သိန္းဂဏန္း မ်ားစြာ ရွိေပမည္။ မိတ္ေဆြသုံးဦးအေၾကာင္းကို ဖတ္မိတိုင္း အမွတ္ရမိတိုင္း အေမဆရာမႀကီး၏ ေက်းဇူးဂုဏ္ကို အမွတ္ရသင့္သည္။
မိတ္ေဆြမ်ား ညီညြတ္လၽွင္္ မည္သို႔ေသာ အက်ိဳးေက်းဇူး ရရွိသနည္း ဟူသည့္ ေမးခြန္းကို စတုတၳတန္း ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားတိုင္း ေျဖဆိုခဲ့ၾကရသည္။ျမန္မာစာ ဖတ္စာအုုပ္ထဲမွ သမင္၊ လိပ္၊ ေခါက္ရွာငွက္တို႔ကို ဥပမာ ထား၍ ညီညြတ္ျခင္း အက်ိဳးေက်းဇူးကို သင္ယူ ေလ့လာခဲ့ၾကရသည္။ ညီညြတ္လၽွင္ မည္သို႔ ခံစားရၿပီး မညီညြတ္လၽွင္ေတာ့ မည္သို႔ ခံစားၾကရမည္ကို ေက်ာင္းျပင္ပ အျပင္ေလာကတြင္ သင္ယူ ေလ့လာခဲ့ၾကရမည္။ ထိုသို႔ အျပင္ေလာကတြင္ သင္ယူရင္း စတုတၳတန္း ဖတ္စာမွ မိတ္ေဆြသုံးဦးအေၾကာင္းကို သတိရမိလၽွင္ အေမဆရာမႀကီး ေခၚ ဆရာမေဒၚညြန႔္တင္အတြက္ ကုသိုလ္တရားမ်ား တိုးပြားေနမည္
မူရင္း-ကိုးဘြဲ႕ရ ဆရာေတာ္္
သုခါဝါသ အရွင္ေကာဝိဒ
Unicode